Is O.V. Wright (1939-1980) een “obvious pick” wat betreft mooiste soul-plaatjes ooit? Wat de Secret Museum-staff betreft wel. Maar niet overal is dat blijkbaar even vanzelfsprekend. Want O.V. (voluit Overton Vertis) heeft nooit een eigen hoofdstuk in de Oor-popencyclopedie gehad en moet het in de editie 2012 doen met een bijzin over zijn eerste solo-single. Hij ontbreekt geheel in Charlie Gillett’s geschiedschrijving ‘the Sound of the City’, scoorde nooit een US-top-40-hit en staat zelfs niet in het boek ‘The Heart of Rock & Soul, the 1001 Greatest Singles Ever Made’ van Dave Marsh.
Hoe dan ook, er zijn ook buiten uw Museum soul-liefhebbers die vinden dat het door Roosevelt Jamison geschreven ‘That’s How Strong My Love Is’ tot de soul-klassiekers behoort en dat de beste uitvoering niet die van Otis Redding uit 1965 is, maar de opname een jaar eerder van O.V. Wright voor het kleine Goldwax-label uit Memphis. De B-kant nota bene van zijn debuutsingle ‘There Goes My Used To Be’.
O.V. Wright with The Keys-That’s How Strong My Love Is (1964)
Voordat hij solo ging als soul-zanger maakte O.V. Wright deel uit van meerdere gospel-groepen. De bekendste was The Sunset Travelers, waarmee hij het album ‘On Jesus Program’ opnam, dat in 1964 verscheen bij Don Robey’s Peacock-label. Hier de werkelijk prachtige titelsong:
The Sunset Travelers-On Jesus’ Program (1964)
Omdat Don Robey Goldwax met een proces dreigde, erop wijzend dat Wright bij hem onder contract stond, verscheen O.V.’s muziek vanaf 1965 jarenlang bij Back Beat, een ander Robey-label. Het leverde hem een dozijn hits op in de R&B-charts (de hitlijst voor zwarte muziek), waarvan ‘Eight Men, Four Women’ het meest succesvol was, waarna hij in 1976 overstapte naar het Hi-label.
Het beste overzicht van zijn topjaren is de CD Giant Of Southern Soul 1965-1975, helaas out-of-print maar het zoeken waard. Daarop ontbreekt de Goldwax-single, maar daarvan staan beide zijden op de Complete Goldwax Singles volume 1. Resumerend: een zanger waar u zelden over kan lezen en wiens mooiste nummers lastig te vinden zijn is misschien niet zo’n “obvious pick” als eerder aangenomen, maar zo’n goed bewaard geheim verdient dan juist extra aandacht in het Secret Museum. Laatste eerbetoon:
O.V. Wright-Gone For Good (1966)
Meer over Overton Vertis Wright op ons favoriete muziekblog, Red Kelly’s “The B-Side”:
http://
Hoe dan ook, er zijn ook buiten uw Museum soul-liefhebbers die vinden dat het door Roosevelt Jamison geschreven ‘That’s How Strong My Love Is’ tot de soul-klassiekers behoort en dat de beste uitvoering niet die van Otis Redding uit 1965 is, maar de opname een jaar eerder van O.V. Wright voor het kleine Goldwax-label uit Memphis. De B-kant nota bene van zijn debuutsingle ‘There Goes My Used To Be’.
O.V. Wright with The Keys-That’s How Strong My Love Is (1964)
Voordat hij solo ging als soul-zanger maakte O.V. Wright deel uit van meerdere gospel-groepen. De bekendste was The Sunset Travelers, waarmee hij het album ‘On Jesus Program’ opnam, dat in 1964 verscheen bij Don Robey’s Peacock-label. Hier de werkelijk prachtige titelsong:
The Sunset Travelers-On Jesus’ Program (1964)
Omdat Don Robey Goldwax met een proces dreigde, erop wijzend dat Wright bij hem onder contract stond, verscheen O.V.’s muziek vanaf 1965 jarenlang bij Back Beat, een ander Robey-label. Het leverde hem een dozijn hits op in de R&B-charts (de hitlijst voor zwarte muziek), waarvan ‘Eight Men, Four Women’ het meest succesvol was, waarna hij in 1976 overstapte naar het Hi-label.
Het beste overzicht van zijn topjaren is de CD Giant Of Southern Soul 1965-1975, helaas out-of-print maar het zoeken waard. Daarop ontbreekt de Goldwax-single, maar daarvan staan beide zijden op de Complete Goldwax Singles volume 1. Resumerend: een zanger waar u zelden over kan lezen en wiens mooiste nummers lastig te vinden zijn is misschien niet zo’n “obvious pick” als eerder aangenomen, maar zo’n goed bewaard geheim verdient dan juist extra aandacht in het Secret Museum. Laatste eerbetoon:
O.V. Wright-Gone For Good (1966)
Meer over Overton Vertis Wright op ons favoriete muziekblog, Red Kelly’s “The B-Side”:
http://
Geen opmerkingen:
Een reactie posten