* Nico *

Aanvankelijk was het een slimme publiciteitsstunt van Andy Warhol, zegt John Cale in de documentaire ‘Nico Icon’, om Christa Päffgen (1938-1988) alias Nico toe te voegen aan The Velvet Underground. “Al begreep niemand echt de toegevoegde waarde van een prachtige blonde dame die niet veel meer deed dan tamboerijn spelen.” Op het debuut-album (V.U & Nico, 1967) zong ze drie nummers, ‘Femme Fatale’, ‘I’ll Be Your Mirror’ en ‘All Tomorrow’s Parties’, waarna ze de groep weer verliet en solo-albums ging maken. Al in 1965 echter was een eerste single verschenen van Nico, de Gordon Lightfoot-cover ‘I’m Not Sayin’, met naar het schijnt op gitaar Jimmy Page (pre-Led Zep). Op YouTube is er een officiele clip met matig geluid (1), daarom ook een fan-remake (2) met foto’s uit haar modellentijd. Als jonge tiener ontdekt bracht dat werk haar via het blad Vogue naar Parijs, en van een rolletje in Fellini’s La Dolce Vita (1960) naar New York en Warhol. Niet slecht voor een meisje dat tien jaar eerder nog in Die Grosse Illustrierte stond.

Nico-I’m Not Sayin’ (1) + (2)

Binnen een jaar na haar vertrek uit de Velvets was er al het eerste Nico-album Chelsea Girl, waarop ze liedjes deed van Bob Dylan, Tim Hardin, haar toenmalige lief Jackson Browne en dit prachtige nummer, geschreven door John Cale:

Nico-‘Winter Song’.

Het tweede album Marble Index (1969) was nog zwaardere kost. Allemaal eigen nummers ditmaal, waarop Nico zichzelf begeleidde op harmonium. Hier een van de hoogtepunten: 

Nico-‘Frozen Warnings’ (met tekst onder de YouTube-clip).