1978 was een productief jaar voor de Buzzcocks. De Manchester punkpopband bracht twee geweldige albums uit, en nog eens vijf singles, die allemaal de Engelse hitlijsten haalden. Wat een mooi rijtje: ‘What Do I Get’, ‘I Don’t Mind’, ‘Love You More’, ‘Ever Fallen In Love’ en ‘Promises’. Allemaal te vinden op hun verzamelalbum Singles Going Steady, met alle b-kantjes erbij. Ever Fallen was hun grootste hit, al vreest SMoRaS dat in Nederland de Fine Young Cannibals-cover (1987) bekender is. Hier is het origineel.
Anders dan bij de meeste punkbands ging het bij de Buzzcocks om melodie en was de liefde het favoriete onderwerp. Het dichtst bij het No Future-gevoel kwam nog ‘Boredom’ uit hun beginperiode. In december 1976 bracht de band, nog met zanger Howard Devoto (die vervolgens de groep Magazine begon), hun debuut uit op het zelf opgerichte New Hormones-label, de 4-track-EP ‘Spiral Scratch’. O.a. met ‘Boredom’, hier te zien in een 1980-live-versie; zonder Devoto, maar met Pete Shelley, mede-oprichter en Buzzcocks-frontman van maart ’77 tot de split vier jaar later.
Na het uiteenvallen van de Buzzcocks kwam Shelley in 1981 meteen met solo-werk, waarin hij het over een compleet andere boeg gooide. Geen energieke gitaarpunk maar synthesizerpop. Een overgang die minder verbazing wekt als je weet dat Pete (geboren in 1955 als Peter McNeish) in 1974 al een zeer experimentele electronica-plaat opnam, het pas in 1980 verschenen solo-album Sky Yen. Zijn eerste single in 1981, ‘Homosapien’, was daarmee vergeleken een stuk melodieuzer. Grappige video trouwens. Wat een verschil met eerdere Buzzcocks-clips.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten