* J. Frank Wilson -> LAST KISS -> Wayne Cochran *

                                                     J. Frank Wilson-'Black Car X' (1965)

                                                             J. Frank Wilson-'Last Kiss'

                                                 Wayne Cochran-'Last Kiss' (first version)

* Lucky Millinder and his Orchestra *

'Big Fat Mama' - 1941, vocals by guitarist Trevor Bacon and the band

'I Want a Tall Skinny Papa' - 1942, vocal Sister Rosetta Tharpe

'Who Threw the Whiskey in the Well?' - 1945, vocal Wynonie Harris

'Shorty's Got to Go' - 1946, vocal Lucky Millinder

* Al "TNT" Braggs *

Fijn liedje voor in de kleine uurtjes: 'Cigarettes and Coffee'. De oudste versie, voor zover hier bekend, is van soulzanger Al Braggs, die het in 1962 op single zette voor het Peacock-label uit Houston, Texas.

Wellicht was het nummer in de vergetelheid geraakt als het niet opnieuw was opgenomen door Otis Redding, voor diens LP 'The Soul Album' (1966). Zijn versie, met vier minuten bijna 2x zo lang als die van Braggs, is genoeg geprezen.

Maar de opname van Al Braggs (23 mei 1938 - 3 december 2003) was jarenlang lastig te krijgen en staat pas sinds een klein jaar weer op YouTube.

Al Braggs-'Cigarettes and Coffee'
Otis Redding-'Cigarettes and Coffee' (plus lyrics)

Het dozijn singles dat Al "TNT" Braggs tussen 1958 en 1968 opnam voor Peacock is enkel leverbaar op de vermoedelijk illegale CD 'Mister Dynamite', waarop (minpuntje) alle tracks niet chronologisch maar alfabetisch (?!) gerangschikt zijn.

Zo had het ook gekund:
01. Chase 'em Tom Cat/A Little Bit Closer (1958 Peacock 5-1693)
02. There/Listen To Me Baby (1958 Peacock 1698)
03. I Don't Think I Can Make It/An Angel (You Belong To Me) (1958 Peacock 1699)
04. Cigarettes and Coffee/We Belong Together (1962 Peacock 1907)
05. Easy Rock/You're Something Else (1963 Peacock 1918)
06. Take A Look At Me/Drip Drop Goes The Tears (1963 Peacock 1928)
07. I Just Can't Get Over You/Hootenanny Hoot (1964 Peacock 1931)
08. Joy To My Soul/Out of the Pan (Into the Fire) (1965 Peacock 1936)
09. Earthquake/How Long (Do You Hold On) (1966 Peacock 1945)
10. That's All A Part Of Loving You/Home In That Rock (1967 P 1957)
11. I Like What You Do To Me/I'm A Good Man (1968 P 1962)
12. Give It Up/Running Out Of Lives (1969 P 1967)

* Bangarang ! *

Kenny Graham's Afro-Cubists-'Bongo Chant' (Bangarang) -1953

Big thanks to waltervdbus who posted above tune on YouTube five years ago, with this explanation:

"Bongo Chant was written by British sax player Kenny Graham as part of his Caribbean Suite. Recorded on October 23, 1953 with Jo Hunter (tp), Kenny Graham, Joe Temperley, Norman Fantham, Eddie Mordue (ts), Don Honeywell (bs), Dill Jones (p), Roy Plummer (g), Sammy Stokes (b), Phil Seamen (d), Judy Johnson (voc, mcas). Released on Esquire 10" LP 20-023. The eight movements of Graham's 'Caribbean Suite' are linked together by Dennis Preston's narration, which was dubbed on later.

The entire Caribbean Suite was covered by American sax player Harold Vick in 1966 on RCA Victor. In October 1968, Jamaican sax legend Lester Sterling reworked Bongo Chant into the reggae classic Bangarang with producer Bunny Lee and singer Stranger Cole, among others. On the strength of its success, Pama released the Bangarang LP and the rhythm continues to be versioned to this day: Tommy McCook, Soul Vendors, Lord Creator, Brigadier Jerry, Dillinger, etc."

Lester Sterling & Stranger Cole-'Bangarang' (prod. Bunny Lee) -1968

* Viv Albertine / The Slits *

Slechts een weekje vakantie deze zomer. Voldoende tijd om de memoires van Viv Albertine te lezen. Ooit gitariste in The Slits, en als zodanig medeverantwoordelijk voor een van de meest bijzondere platen die in de tijd van punk & new wave het licht zag: Cut! Haar autobiografie, tevens haar debuut als schrijfster, verscheen al een jaartje terug en werd enthousiast ontvangen. Toch stelde ik de aankoop steeds uit. Weinig aanlokkelijke titel: 'Clothes Clothes Clothes. Music Music Music. Boys Boys Boys.' Oppervlakkigheid troef? Maar in 2014 wel muziekboek van het jaar bij de Sunday Times, Mojo en Rough Trade. Dus! Toch een poging gewaagd. En blij toe.

Het boek pakte me niet gelijk, moet ik bekennen. De eerste helft is aardig, maar niet briljant. Vooral leuk als je al redelijk bent ingevoerd in de Londense muziekscene rond 1977. Viv Albertine behoorde tot de inner circle en mocht Mick Jones (The Clash), Keith Levene (PIL), Sid Vicious (Sex Pistols) en Johnny Thunders (ex-New York Dolls, daarna met zijn Heartbreakers in Londen neergestreken) tot haar vrienden rekenen, wat een paar fraaie anekdotes oplevert. Viv schuwt de pijnlijke momenten niet, spaart daarbij ook zichzelf niet, maar ondanks die schijnbare openhartigheid wil haar eigen rol niet meteen interessant of innemend worden.

Ook over haar tijd met The Slits (1977-1981) blijft ze opvallend bescheiden. Geen ego-exposure of macho-mythmaking (laat dat maar aan Richard Hell of Nick Cave over). Viv schrijft hoe ze aarzelend haar eerste stappen als muzikante zet, over haar muzikale invloeden, plaatopnames en optredens. Over haar mede-groepsleden had ik graag meer gelezen. Bassiste Tessa Pollitt leer je nauwelijks kennen. Oud zeer of discretie? Not sure, ik gok het laatste. Aan drumster van het eerste uur Palmolive (voor Cut vervangen door drummer Budgie) wordt iets meer tekst gewijd. Maar eigenlijk is zangeres Ari Up (van januari 1962, pas 17(!) ten tijde van Cut; overleden 20-10-2010) de enige over wie Viv zich uitspreekt. Kort samengevat: een hele vrije geest, briljant als frontvrouw, knap lastig in de omgang (#splijtzwam).

Tot zover is het boek vooral interessant voor musicnerds (m/v, haha), vanwege de geschiedschrijving met verhalen uit de eerste hand. Maar waarom zou hun lief dit boek ook moeten lezen? Want het boek wordt aanbevolen door kok-ette Nigella Lawson ("Oh Viv Albertine! I salute you. Such honesty!") en 'How To Be A Woman'-schrijfster Caitlin Moran ("I love your book VERY badly. It's amazing.") Omdat vooral de laatste 160 pagina's werkelijk meeslepend zijn. Over het zwarte gat, fysieke tegenslag, een hartstochtelijke kinderwens, liefde in voor- en tegenspoed en de wonderlijke wederopstanding na de zoveelste tegenslag. Een moedig en bemoedigend verhaal over het leven zelf.

                                                           
                                                            Cut (1979, Island Records)

Voor wie wil horen wat Cut zo bijzonder maakt: Hier het halve album, met info uit het boek.

A1. 'Instant Hit' - Nooit geweten dat de titel slaat op de heroïneverslaving van eerdergenoemde Keith Levene, die zelf aan het eind van het nummer te horen is met een sarcastisch "Thanks a lot".

A2. 'So Tough' - gebaseerd op een telefoongesprek van Viv met Johnny Rotten over Sid Vicious.

A4. 'Shoplifting' - Ari Up schreeuwt zo opgewonden dat ze het tijdens de opname in haar broek doet, moet vervolgens heel hard lachen en roept (op 1.24 hoorbaar) "I pissed in my knickers!"

B1. 'Newtown' - Met een sleutelrol voor producer Dennis 'Blackbeard' Bovell (betrokken bij nog twee sterke albums uit 1979, 'Y' van The Pop Group alsmede Linton Kwesi Johnson's 'Forces of Victory'). Hij improviseerde ter plekke de percussie-effecten met luciferdoos, glas en lepel.

B3. 'Love und Romance' - liedje over de verwachtingen en valkuilen van relaties. De mannelijke stem is van Bruce Smith (Pop Group), drummer op het andere Slits-album 'Return of the Giant Slits' (1981).

Van Cut verscheen in 2009 als 2CD een 30th Anniversary Deluxe Edition met 40 tracks (ipv 10).
Op CD1 staan van bovengenoemde 5 tracks ook de John Peel-versies, opgenomen in 1977/78.
Ter illustratie van de band-ontwikkeling hier de '77-versie van 'Love und Romance'.
Voor de liefhebbers: Alle Slits-sessies voor John Peel's BBC-radioshow staan op de CD hieronder.

                                                        L-R: Viv, Ari, Tessa, Palmolive

* FOLK IMPLOSION * featuring Serge Gainsbourg & Silver Apples

Vorig jaar de CD Serge Gainsbourg-Les Années Psychedeliques 1966-1971 aangeschaft. Gelijk een aangename verrassing bij het eerste nummer:

- Serge Gainsbourg-'Requiem Pour Un Con' (1968)

Die drumklappen kwamen bekend voor. The Folk Implosion, de groep van Lou Barlow (Dinosaur Jr, Sebadoh) en John Davis, had ze geleend voor het album One Part Lullaby (1999), daar was ik vrij zeker van. Maar welk nummer? Even met de skip-knop door de CD heen en bingo: track 4. Bij CD's onthou ik vooral cijfers, let ik minder op songtitels. Met de hoes erbij bleek pas dat The Folk Implosion een niet te missen hint had gegeven over de herkomst van dit 'gevonden' geluid:

- Folk Implosion-'Serge' (1999)

Net iets minder zonneklaar was de verwijzing die The Folk Implosion verstopte in de songtitel 'Simean Groove', een van hun bijdragen aan de soundtrack van de film Kids (1995). Voor dit nummer leende songschrijver Lou Barlow een stukje van 'Lovefingers' van Silver Apples. Deze New Yorkse groep bestond uit twee leden, drummer Dan Taylor en zanger Simeon, die een eigengemaakt electronisch instrument bespeelde dat naar hemzelf vernoemd was: The Simeon. Op het inlegvel bij hun debuut-LP (1968) is te lezen dat het apparaat bestond uit 86 'manual controls' voor de lead- en ritme-oscillatoren (die met hand, elleboog en knie bespeeld dienden te worden) en bas-oscillatoren (voor de voeten).

                                                                   Simeon & Simeon

- Silver Apples-'Lovefingers' (1968)
- Folk Implosion-'Simean Groove' (1995)

Grappig citaat over Silver Apples en The Simeon in Lillian Roxon's Rock Encyclopedia (uit 1969!): "The sounds are ear-shattering, some tunes, some not. Is this the music of the future?"

Nog twee Silver Apples-samples in Folk Implosion-songs op de Kids-soundtrack: 'Program' dook op in 'Nothing Gonna Stop' en 'A Pox On You' (van het tweede Silver Apples-album) in 'Natural One'.

* The Shangri-Las *

Leader of the Pack (1964) video!

Give Him A Great Big Kiss (1964)

I Can Never Go Home Anymore (1965) + lyrics

Past, Present and Future (1966) – sonata

* Dr. John *

Dr. John - Gris Gris Gumbo Ya Ya (1968)




Dr. John - Right Place, Wrong Time (1973)




Mac Rebennack (= Dr.John) - Storm Warning (1959)

* Pere Ubu *

                    'The Modern Dance', titelsong van het eerste Pere Ubu-album (1977).

                             'Dub Housing', titelsong van het tweede Pere Ubu-album (1978).

'Kingdom Come', van het derde album 'New Picnic Time' (1979);
nummer eerst op plaat uitgebracht als 'Jehovah's Kingdom Comes!'
Ubu-zanger David Thomas was(is?) Jehovah's Getuige, vandaar.

'Cloud 149' (1976), B-kant van tweede single 'Final Solution'.

'Life Stinks' (1977), van het debuutalbum.

"Life stinks. I'm seeing pink. I can't wink and I can't blink.
I like The Kinks cause I can't think. 
(or: I can't think cause I need a drink.)
(or: I like The Kinks cause I need a drink.)
Life stinks. I need a drink." 

* Jerry McCain *

Het is niet zomaar ons motto! In bladgoud te vinden net onder de dakrand van ons museum en in even zwierige krulletters op ons briefpapier: "Trying to Please". Ontleend aan, voor wie het nog niet door had, het gelijknamige nummer van Alabama-blueszanger/harmonicaman Jerry "Boogie" McCain (1930-2012). Jerry McCain and his Upstarts brachten eind jaren vijftig zes singles uit op het Excello-label (ook  o.a. Slim Harpo). Van de vierde stamt onze favoriete McCain-track, 'Trying to Please' dus.

Jerry speelde zijn hele leven hoofdzakelijk blues, net als zijn jeugdheld Little Walter, maar tapt hier uit een ander vaatje. Tussen twee valse starts door horen we Jerry McCain eerst verbaal worstelen. Zijn ontevreden gehoor wil geen "Love Me Tenderly"-ballad en neemt evenmin genoegen met een rumba-ramble. Het is 1957! Rock & Roll is wat de mensheid verlangt en Jerry levert op bestelling, zich herpakkend met een geweldige uithaal: "Weeeeeeeell…": 

Op de keerzijde van dezelfde single staat 'My Next Door Neighbor'. Ook leuk, zoals sommige andere Excello-singles ('You Don't Love Me No More', 'Groom Without a Bride') ook best de moeite waard zijn. Totdat je de demo's hoort die Jerry McCain al eerder opnam voor Excello. In 1955 nota bene, toen Elvis nog landelijk moest doorbreken. De demo-versie van 'My Next Door Neighbor' is opwindender, met een venijnig prikkend gitaartje en een opgefokte mondharmonica die na een minuut invalt.

Van de demo's die Jerry in 1955 voor Excello opnam in zijn eigen woonkamer, bijgestaan door zijn broer Roosevelt op drums en verder twee gitaristen, samen rond een simpele recorder met slechts ene microfoon, zijn elf nummers bewaard gebleven. Die klinken ongepolijst, primitief en rauw, maar bovenal intens. Horen? Check 'A Cutie Named Judy', 'Geronimo Rock & Roll' en 'I'm A Ding Dong Daddy'. 
Gelukkig allemaal gered voor het nageslacht en na jaren alsnog uitgebracht, zowel op single door Norton (zie boven) als op CD (zie onder).

Wie de blues-kant van Jerry McCain wil ontdekken kan beginnen met zijn vroegste opnames, gemaakt in 1953-54 voor Trumpet, zoals 'East of the Sun', 'Wine-O-Wine' en 'Stay Out of Automobiles'. Na Excello vervolgde hij zijn carrière bij het Rex-label, waar hij in 1960 zijn succesvolste single opnam, 'She's Tough' met op de B-kant de instrumental 'Steady'. 

Via tussenstops bij Okeh ('Red Top' en 'Twist 62'), het Continental-label en Esco (waar hij 'Pussycat A-GoGo' opnam met The Shindigs, waarin leden van Sam The Sham's Pharaohs zaten) belandde McCain bij Jewel (1965-72). Schaarse hoogtepunten uit die Jewel-jaren: 'I Don't Care Where I Get My Loving' en 'Soul Spasm'.

CD-selectie:
* The Jig's Up (1953-1962/1998? Atom Bomb JMC 2111) -31 tracks, oa Trumpet en 20x Excello;
* That's What They Want (Excello singles + demos '55-59/1995 AVI-Excello 3009) -23 tracks;
* Good Stuff ('60-86/1999 Varese VSD-6022) -16 tracks, oa She's Tough/Steady, Pussycat A-Go-Go;
* Somebody's Been Talking - the complete Jewel singles 1965-72(/2000 Westside WESM 625) -15tr;

  - de CD met Jewel-singles is ook verschenen onder de titel 'Absolutely The Best';

* Psychedelic Unknowns *

"Mr. Pharmacist, can you help me out today, in your usual lovely way?…"

'Mr. Pharmacist', covered quite well by The Fall, was originally recorded by The Other Half (1966). After spinning both versions the other day I just had to play this other 60s-garage/psychedelic-song, 'Apothecary Dream' (guess why) by a group called The Sound Sandwich. I first found it long time ago on 'Psychedelic Unknowns volume 1', a double-7inch-EP compiled by Billy Synth, a record collector from Pennsylvania. It was released on Calico Records in 1978; volume 2 followed the next year. 

Back then, there weren't that many similar compilations. The legendary Nuggets-2lp (programmed by Lenny Kaye, soon to be famous as guitar player with Patti Smith) came out in 1972, way ahead of its time. In 1979 the Pebbles-series started digging a little deeper for unpolished rock, and came up with more clumps of gold. Together with the first three Pebbles-LP's, these 7"-records by Billy Synth were the next best thing when I first heard them (and have been firm favorites ever since).

There also was a Psychedelic Unknowns-LP, containing all but two songs of the first two EP-volumes. 
The songs came without any info about the bands, most of them being really obscure. Some were more straight-forward garagerock, like The Split Ends with 'Rich with Nothing' or The Jury's 'Who Dat', some close to perfect pop (The Squires-'Going All The Way'). But many were truly psychedelic, as you could tell from the band names (The Cosmic Rock Show) or song titles ('I Dig Your Mind').

                                                           Psychedelic Unknowns-LP

side A, all 10 tracks from Psychedelic Unknowns vol.1:
01 The Calico Wall-'I'm A Living Sickness'
02 The Sound Sandwich-'Apothecary Dream'
03 The Daybreakers-'Psychedelic Siren'
04 The Split Ends-'Rich With Nothin'
05 The Nervous Breakdowns-'I Dig Your Mind'
06 The Evil I-'Love Conquers All'
07 The Cosmic Rock Show-'Rising Sun' (yep, reconstructed 'House of the Rising Sun') 
08 Thee Sixpence-'My Flash On You' (written by Arthur Lee; on the first album of his band Love)
09 The Iron Gate-'Feelin' Bad'
10 The Ides-'Psychedelic Ride'

side B, 10 out of 12 from vol.2 (but missing 'To Be Or Not To Be' by Yesterday's Children,
                                                  and 'The Diamond Mine' by Dave Diamond and the Higher Elevation):
01 The Starfires-'I Never Loved Her'
02 The King's Ransom-'Shame'
03 The Caretakers of Deception-'X + Y = 13'
04 The Jury-'Who Dat?'
05 First Crow To The Moon-'Spend Your Life'
06 We The People-'In The Past'
07 The Painted Ship-'Frustration' (adopted by Finnish band 22-Pistepirkko for their 'Frustration' in '98)
08 The Squires-'Going All The Way'
09 The Front Line-'Got Love'
10 The Nobles-'Something Else'

                                                    LP with same tracks, different cover

Most bands above made two, three worthwhile singles at best, sometimes just one. Notable exception: We The People (honored by the Sundazed-label with a 40track-2cd, including 'Mirror of Your Mind', 'You Burn Me Up And Down' and 'When I Arrive'). Also worth checking out: The Squires, whose B-side 'Go Ahead' was equally great Pop. But they also delivered 'The Original', with unexpected outrage. Crypt collected their stuff on an LP, that was just recently reissued in an expanded 16-track edition.

* Stud Cole *

"Elvis singing with the '66 Yardbirds"? Not quite, but close. It's Stud Cole! Born as Patrick Tirone, he recorded first as Patrick Tyrone ('It Ain't Right', 1963), then as Virgil Trucks and the Noblemen ('The Witch', 1964) and as Virgil Trux ('I Don't Want To Go' and 'I'm Glad', 1966). But his best work was an eleven-track LP that he recorded as Stud Cole, with all songs credited to P.A. Tirone. The album, released on his own Pacific Atlantic Tribune-label (P.A.T.) in 1968, was sent to radio stations but nothing happened. Wrong time? Could be. Anyhow, Stud Cole left the music business, disillusioned.

Fortunately, in 2002 Norton Records released the CD 'Burn Baby Burn', including the complete album plus five earlier Tirone-tracks. After about eighteen seconds it's perfectly clear why 1968 wasn't ready for Stud Cole. Best intro to a rock'n roll record ever? Not quite, but close! The intro to the song 'Burn Baby Burn' hits you BLAM! in your face (or ears, or stomach, or whatever), but just when you're ready for the next level of excitement Stud Cole prefers to slow things down, sinister and creepy, getting under your skin. Second best: 'Hard Luck Games'. Almost as good: 'Always & Always' and 'Black Sun'.

* The Staple Singers *

You don't have to believe in God to enjoy songs that praise the Lord. I feel sorry for those who think they can do without religious music. Listen to Washington Phillips! Blind Willie Johnson! Soul Stirrers! Or start with The Staple Singers, whose LP 'Pray On' converted me to gospel, almost 30 years ago.

Roebuck "Pops" Staples and his children made their biggest hits singing soulsongs-with-a-message for Stax (1970-74). They even hit No.1 in the USA-popcharts in 1972 with 'I'll Take You There' (with its intro nicked from the 1969-reggae-instrumental 'The Liquidator' by the Harry J. Allstars). 
In 1975 the Staples family would top the US-charts once more with the title song of the Sidney Poitier/ Bill Cosby-movie 'Let's Do It Again', written and produced by Curtis Mayfield for his Curtom-label.

                                                            The Staple Singers circa 1951
                               
Way before that they recorded pure gospel for the Vee Jay-label (1955-61), then switched to Riverside (1962-64). Below there's six reasons why you should listen to those early Staple Singers, ranging from the powerful 'Don't Drive Me Away' (Mavis at her best) to the subtle grooving 'I Can't Help From Cryin' Sometime' (organ by Maceo Wood; Al Duncan on drums). And check their version of the traditional that influenced 'The Last Time' by the Rolling Stones. The Staple Singers recorded the song first in 1954 for United. That take (with unknown pianist) was sold to Savoy, who eventually released it in 1960 on their sub-label Sharp. I prefer the Staples-recut (no piano) for Vee Jay. The story goes that the latter version inspired Keith Richards, while trying to learn the guitar part, to write the first Stones-'original'. Plus...

Vee Jay: '(This May Be) The Last Time' (?), 'Pray On' (1959), 'Don't Drive Me Away' (1960);
Riverside: 'I Can't Help From Cryin' Sometime' (1962), 'Wish I Had Answered' (1963), 
                 'Masters of War' (1964, Bob Dylan-cover);
Stax: 'Respect Yourself' (1971), 'I'll Take You There' (1972)*
bonus: 'Slippery People' (Talking Heads-cover, 1984 Soul Train-TV performance+interview)

Pops wrote most songs and played guitar, accompanying his son Pervis (1935) and daughters Cleotha (1934) and lead vocalist Mavis (1939). Another daughter, Yvonne (1938), replaced Pervis in 1958 when he joined the army for 2 years, and she stepped in again when he finally left the group in 1970.

                                                         1971 LP 'The Staple Swingers'
Further reading:
Far better story + 1992 Pops-interview: http://jasobrecht.com/pops-staples-interview-playing-for-peace/

Further listening:
   lp Pray On (rec.’55-61 Vee Jay/1986 Charly-New Cross Gospel Series GNC 1002) -16tr
2cd Glory! It's The.. Staple Singers ('55-61 Vee Jay/2000 Snapper-Recall SMDCD431) -32tr
  cd Great Day (rec.'62-64 Riverside/1991 Milestone MCD-47028-2) -27tr
  cd Respect Yourself-the best of ('70-74 Stax/1987 Ace-Stax CDSX 006) -20tr
2cd The Ultimate..: a Family Affair 1955-1984 (most '60-78/2004 Kent CDKEN2 240/Ace) -44tr

*PS: David Hood played bass and Roger Hawkins played drums on I'll Take You There on the original studio version from '72. Hood and Hawkins were the famed "muscle shoals" rhythm section that appeared on many Rock/Pop/R&B records throughout the '70s, most notable on Traffic recordings with Steve Winwood

* Akron, Ohio *

UK-label Soul Jazz Records has been releasing lots of interesting stuff in recent years, ranging from Jamaican reggae to Deutsche Elektronische Musik, and from New Orleans Funk to the Punk 45-series.

The latter started in 2013, with a first volume called 'Kill the Hippies! Kill Yourself! - underground punk in the USA 1973-80'. 2014 brought vol.2 'There is no such thing as society - UK punk 1977-81' and vol.3 'Sick On You! One Way Spit! - proto-punk 1970-77'.

Early 2015 a fourth and fifth volume were released simultaneously. Each one covering the music scene of a mid west US-city in the 70s. 'Extermination Nights in the Sixth City' is about Cleveland Ohio, home of Pere Ubu, Rocket from the Toombs, Pagans, Electric Eels, Mirrors and Human Switchboard.

'Burn Rubber City, Burn!' contains music from Akron, Ohio. Finally there is a CD-companion to the 1978 LP 'The Akron compilation' (released by Stiff in London), with bands from "the rubber capital of the world" (since Akron was home of the major tire and rubber companies Goodyear and Firestone).

Stiff, famous for clever marketing, released the LP in a nice gimmick-sleeve. "Scratch 'n' sniff the tire on the front cover to experience the delightful fragrance of Akron" it said on the inner sleeve. Yes, one fingernail-scratch across the top right corner was enough, and still is after 37 years, to smell rubber!

The LP itself offered 14 tracks by 10 acts. The Waitresses, the band that had a minor US-hit in 1982 with 'I Know What Boys Like', contributed three tracks. Jane Aire & the Belvederes and Rachel Sweet sang two each. Tin Huey, Chi Pig,  Bizarros, Rubber City Rebels, Sniper (?), Idiots Convention (?) and Terraplane (?) all had one track. Missing, unfortunately, were Akron's most famous sons, Devo.

Soul Jazz did include Devo on their Akron-CD (also available as 2LP), but not with any of their signature-songs, like 'Mongoloid' or 'Jocko Homo', nor their classic re-working of 'Satisfaction' (clip!). Instead, 'Burn Rubber City' has two a-typical Devo-tracks from 1978 that previously appeared on the fake-bootleg-EP 'Mechanical Man'.

Six bands of the Stiff-LP are on the Soul Jazz-comp as well. The Bizarros (3x, including 'Nova', on YT in early version), Tin Huey (2x), Rubber City Rebels (2x, alas neglecting this energetic self titled tune), Jane Aire & the Belvederes ('When I Was Young'; great song, but not on YouTube; a link to her non-album Stiff-single 'Yankee Wheels' is all we have to offer here),  Chi Pig and The Waitresses. Last band is listed with 'The Comb', and Chi Pig with two songs, of which 'Apu Api (Help Me)' is supposed to be track 13. Only after the CD was pressed Soul Jazz discovered they'd made a mistake and included an unlisted song instead: The Waitresses with 'Clones', previously known as the mystery track on the Stiff-LP. Future Soul Jazz-editions will have 'Apu Api' for 'Clones'.

If you've tried some of the links above, you must have noticed that most Akron-bands on the Punk 45-album are not exactly PUNK at all, and there is no Akron-sound either. Whatever, I like 'em for various reasons. And I was glad to discover some songs I hadn't heard before, most notably those by Denis DeFrange and Ralph Carney. They led me to another compilation-LP from Akron, that I've completely missed back then: 'Bowling Balls from Hell', released in 1980 by Clone Records, the label of Chris Butler, mainman of The Waitresses. Soul Jazz cherry picked three songs from that LP, including 'The Manikin Shuffle' by DeFrange, but sadly left out his 'Bowling Ball Theme' and Carney's 'Hose Anna'.

PS: Rachel Sweet wasn't even remotely punk, in sound nor attitude. So it's not surprising she didn't make it unto the Punk 45-volume. But she was on the Stiff-LP with the cool song 'Truckstop Queen' (released when she was just 16), hence included here. For Stiff she recorded a few more 45s and two albums. In 1990 she could be heard on the soundtrack of the John Waters-film Cry-Baby, doing a great version of Wynona Carr's 'Please Mr. Jailer' (lip-sync: actress Amy Locane).

http://www.discogs.com/Various-The-Akron-Compilation/release/1102077
http://www.discogs.com/Various-Bowling-Balls-From-Hell/release/1093949