'God' is het debuutalbum (1981) van Rip Rig & Panic. Een band voor driekwart bestaand uit ex-leden van The Pop Group, te weten Gareth Sager (gitaar en sax) en de ritmesectie van het eerste Pop Group-uur, Sean Oliver (bas) en Bruce Smith (drums), aangevuld met Mark Springer (piano).
Voerde The Pop Group nog een grimmige "aural guerrilla" (hun tweede en laatste plaat heette veelzeggend For How Much Longer Do We Tolerate Mass Murder?), daarna was voorman Mark Stewart de enige die zowel politiek als muzikaal een grimmige radicaal bleef. Bij Rip Rig & Panic was vrolijke chaos troef. Wild stuiterende ritmes naast introverte geluidsexperimenten, alles sterk gekleurd door de gedeelde voorliefde voor jazz, maar nergens pretentieus of te serieus. Plezier is het sleutelwoord.
Horen? 'Through Nomad Eyeballs'.
Pas in 2013 verscheen God voor het eerst op CD, geremasterd en met extra tracks, samen met de andere twee RRP-albums I Am Cold (1982) en Attitude (1983). De jarenlange onverkrijgbaarheid moet er welhaast debet aan zijn dat Rip Rig & Panic er in naslagwerken over popmuziek zo bekaaid vanaf komt. Zelfs in de lijvige Encyclopedia Of Popular Music (1500 blz) is de groep niet meer dan een bijzin in het verhaaltje over Neneh Cherry. In 1981 waren de rollen nog omgedraaid: toen mocht een 17-jarige Neneh haar stem lenen aan God, onder meer voor het nummer ‘Those Eskimo Women Speak Frankly’.
Rip Rig & Panic is vernoemd naar een album uit 1965 van The Roland Kirk Quartet, de groep van de blinde jazz-saxofonist die zich vanaf 1970 Rahsaan Roland Kirk zou gaan noemen. Hier is de titelsong van die plaat, ‘Rip, Rig and Panic’ door The Roland Kirk Quartet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten